Reizen op Versvoeten

Ik was flamingant van huize uit. Dat lag aan thuis: ze waren geen nadrukkelijke flaminganten maar de Vlaamse sfeer was er vanzelfsprekend.

---

Ledenvergadering MR Anton van Wilderode 3 mei 2018

Reizen op Versvoeten

 

Ik was flamingant van huize uit.  Dat lag aan thuis: ze waren geen nadrukkelijke flaminganten

maar de Vlaamse sfeer was er vanzelfsprekend.  Ook op de lagere school waren onderwijzers al flamingant.

En dan was er mijn oudere broer Jef, die nog behoord heeft tot het A.K.V.S. (Algemeen Katholiek Vlaams

Studentenverbond), de beste studentenbeweging die er ooit in Vlaanderen heeft bestaan:

idealistisch, religieus, belangloos, vooruitstrevend, sociaal.  Ik ben Vlaams-nationalist.  Dat wil zeggen dat ik niet enkel een romantische liefde heb voor Vlaanderen, maar dat ik er ook iets wil voor doen!”

Anton van Wilderode

 

Hildegard Coupé is geaggregeerde in het secundair onderwijs voor Nederlands, Engels en Katholieke godsdienstleer.  Zij is nicht van priester en leraar Cyriel Paul Coupé, de tweelingbroer van haar vader Filemon. 

Reeds op jonge leeftijd was zij reeds geobsedeerd door taal en poëzie.  Na haar studies werd zij al gauw de vaste corrector van de drukproeven van de uitgaven van haar heeroom, Anton van Wilderode.  Zo werd zij vrij vlug vertrouwd met zijn literair werk.

Door de provincie werd het woonhuis Anton van Wilderode aangekocht en Hildegard werd gevraagd om de inboedel van Wilderodes huis te inventariseren, en dit huzarenwerk duurde vier jaar lang – dag in dag uit !  Zo werd Hildegard de archivaris en de conservator van het rijkelijk Archief Anton van Wilderode.

 

Op 17 oktober 1981 ontving Anton van Wilderode te Wachtebeke, de Erepenning van Marnixring Internationale Serviceclub, georganiseerd door drie Marnixringen: Meetjesland, Land van Waas en Dendermonde Ros Beiaard.

Een fragment uit het dankwoord van Anton van Wilderode:

 

“… wie bij voorrang de zaak van het eigen volk bepleit en metterdaad dient, wordt van een bepaalde kant gedoodverfd als ongeneeslijke romanticus en zelf fanaticus, als bijzichtig dromer die de wereldproblematiek voorbijziet, als laudator temporis acti (lofzanger van een afgedaan en afgeschreven verleden), als vechter tegen windmolens en hersenschimmen.  Dat gebeurt door de goedgehonoreerde moralisten en trendtreders, die hun selectieve verontwaardiging en zéér-gerichte appreciaties aan de menigte opleggen.  De media staan bol van eenzijdigheden.  De discrepantie tussen wat enkelen zeggen en wat de massa meent is, hier en elders, groter dan ooit.  Dààrom zijn de kleine groepen, waarin de vriendschap wordt gecultiveerd en de menin-gen worden getoetst, zo belangrijk. Het kan ons bemoedigen te weten dat in het verleden van ons volk, het verre en recente, kleine groepen zovéél hebben gepresteerd voor onze taal, onze eigenheid en onze toekomst: de rederijkers en de geuzen, de brigands en de studenten, de on-derwijzers en de kapelaans, de vrijwilligers vóór de vrijgestelden verschenen.  De Marnixring werkt vandaag en morgen in dezelfde richting en hij mag zich gesterkt voelen door een ander distichon Marnix van Sint-Aldegonde:

‘Daarom spreect hij: En wilt u niet vertzagen

ghij cleynen hoop, dat ’t hert u niet beswijck!’…..”

Anton van Wilderode